به گزارش "ورزش سه"، منچسترسیتی یک تیم هندبال است که با پا بازی می‌کند. دقت حرکت دادن توپ به حدی است که می‌توان گفت انگار آن را با دست پاس می‌دهند. آنها مانند تیم‌های هندبال خوب، بازی‌ها را با حوصله پیش می‌برند تا زمانی که گزینه و فرصت گلزنی درست ظاهر شود. سیتی به هر بازی سرعت مورد نیازش را می‌دهد.
آنها گزینه‌های زیادی نیز در حمله دارند و بازی را تقریباً به میل خود با گریلیش، دی بروینه، برناردو سیلوا، فودن و... اداره می‌کنند. گواردیولا توانسته ارلینگ هالند را در بازی هایی مانند دیشب برابر رئال، یک گزینه هدف قرار دهد اما در عین حال او حتی مرجع حملات تیمش نبود.
هالند تقریباً یک مهاجم معمولی در شبکه تو در توی سیتی بود. ستاره نروژی، گاهی اوقات، مجبور است حوصله کرده و تماشا کند که توپ از یک طرف به طرف دیگر می‌رود بدون اینکه کسی فکر کند باید او را نیز در جریان بازی قرار دهد.
رئال مادرید دیشب مجبور شد با همه اینها روبرو شود، آتشفشانی غیرقابل کنترل که تقریباً غیرممکن است که دهانه را بپوشانیم تا گدازه‌هایش خارج نشود.
رئال ولی برای دقایق زیادی به این هدف دست یافت. در نیمه اول، آنچلوتی به گواردیولا شوکی زودهنگام داد. دروازه سیتی توسط رودریگو شکار شد و سیتی آنقدر حمله کرد تا اینکه در دقیقه 76 توسط کوین دی بروینه به گل تساوی رسید. همین گل برای بردن بازی به وقت اضافه کافی بود.
بازیکنان رئال مادرید نیم ساعت پایانی را طوری بازی کردند، انگار اروگوئه‌ای‌های فیلم "انجمن برف (Society of the Snow)"، گرفتار شده در کوه‌های آند، هستند. آنها مثل قهرمانان فیلم، در بدنه هواپیما نشستند و منتظر گروه نجات ماندند. ناجی رئال، ضیافت پنالتی‌ها بود.
بردن هندبالیست‌های سیتی به ضربات پنالتی از قبل برای رئال یک پیروزی کوچک بود چرا که سیتیزن‌ها امروز تیمی هستند که بهترین فوتبال جهان را بازی می‌کنند، اما وقتی رئال مادرید جلوی شماست، هیچ چیز حتی بهترین بودن در دنیا هم کافی نیست.
بهترین بازیکن با دستانش ولی آندری لونین بود. قهرمان مسابقه‌ای که می‌توانست یک قتل عام باشد ولی برای رئال باشکوه به پایان رسید.