نقش اصالت اقامتگاه‌های بوم‌گردی در توسعه اقتصاد فرهنگ

صنعت گردشگری یکی از بسترهای مناسب برای کم‌کردن فاصله بین فرهنگ و اقتصاد است؛ چراکه گردشگری در کنار مزایای اقتصادی، به‌عنوان فعالیتی با نفوذ فرهنگی- اجتماعی شناخته می‌شود. یکی از الگوهای نسبتا جدید گردشگری که به‌میزان زیادی وابسته به این نفوذ می‌باشد بوم‌گردی بوده و اقامتگاه‌های‌ بوم‌گردی پاسخی به نیازهای این بخش است. با بررسی جامعه‌شناختی اصالت در بستر اقامتگاه‌های بوم‌گردی به‌عنوان نماینده‌ای از اقتصاد فرهنگ، می‌توان به این پرسش پاسخ داد که چگونه می‌توان از اصالت در توسعه اقتصاد فرهنگ بهره جست. بر‌این‌اساس پیش‌از هرچیز درک ذی‌‌نفعان حوزه گردشگری از اصالت با روش تحلیل محتوای کیفی قیاسی مطالعه شد. برمبنای این روش ابتدا داده‌‌ها با مصاحبه نیمه‌ساختاریافته از مالکان 16 اقامتگاه بوم‌گردی و 17 گردشگر ساکن در آن‌ها جمع‌آوری شد، سپس مقوله‌بندی داده‌ها برمبنای نظریه گیلمور و پاین انجام گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که ارائه اصالت به مخاطب باید فازبندی شده و به‌صورت مستمر ادامه داشته باشد. بر اساس تم‌های استخراج شده هر اقامتگاه بوم‌گردی باید اصالت مدنظر خود را در 5 فاز به مهمانش عرضه کند: اصالت پیش از ساخت، اصالت حین ساخت المان‌های ذهنی، اصالت حین ساخت المان‌های عینی، اصالت حین برقراری ارتباط، اصالت پس از رفتن مهمان. تلاش مالکین برای عرضه اصالت در اقامتگاه‌های بوم‌گردی خود باعث توسعه اقتصاد فرهنگ در یک جامعه خواهد شد.